Ἀφοῦ τὰ πάντα –εἰδικὰ στὰ οἰκονομικά θέματα– καθορίζονται ἀπὸ ἐκπροσώπους ξένων πιστωτικῶν ὀργανισμῶν, διερωτῶμαι ἀφελῶς: γιατί νὰ ξοδευόμαστε καὶ νὰ ἔχουμε ὑπουργούς, γραμματεῖς καὶ φαρισαίους σε θέματα οἰκονομίας; Θὰ ἀρκοῦσαν οἱ ξένοι ποὺ ἔχουν τὸν πρῶτο λόγο καὶ κάποιοι δικοί μας –σχετικὰ ἔμπειροι– γενικοί διευθυντές. Ἔτσι θὰ εἴχαμε οὐσιαστικὴ οἰκονομία, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ περιορισμοῦ τῶν δαπανῶν. Θὰ ἔλειπαν οἱ ἀμοιβὲς, τὰ ἀλλεπάλληλα καὶ πολυέξοδα ταξίδια, ἡ διαμονή σὲ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα καὶ φυσικὰ τὰ ὄχι σπαρτιατικὰ γεύματα καὶ δεῖπνα ἀλλὰ καὶ πρωινὰ ἐδέσματα. Γνωρίζει κανείς πόσο μᾶς ἔχουν κοστίσει τὰ ἐδῶ καὶ ἑπτὰ χρόνια «σοῦρτα φέρτα» δικῶν μας καὶ ξένων; Ἀφοῦ οἰκονομικὰ εἴμαστε ὑποτελεῖς, τὶ χρειάζεται νὰ κάνουμε τὸν διαπραγματευτὴ; Ἁπλῶς χρειαζόταν μιὰ ὁμάδα ἐφαρμογῆς, διορισμένη ἀπὸ τὴν κυβέρνηση καὶ τὴ Βουλή γιὰ νὰ διαπραγματευθεῖ μὲ ξένους ὑπαλλήλους.
Θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι ἐμεῖς ξέρουμε καλύτερα τὴν οἰκονομικὴ κατάσταση τῆς χώρας καὶ τὴν ἰδιοσυγκρασία τοῦ λαοῦ μας. Μὰ ἄν τὰ ξέραμε αὐτὰ, τότε γιατὶ περιπέσαμε σ’ αὐτὸ τὸ χάλι; Γιατὶ δὲν ἐφαρμόσαμε ἀπαρχῆς τὴν ἀρχὴ τοῦ «προνοεῖν» ἤ τὴν ἱπποκρατικὴ συμβουλὴ «Κάλλιον τὸ προλαμβάνειν ἤ τὸ θεραπεύειν»; Ποῦ εἶχαν τὰ μυαλὰ τους ὅλοι αὐτοὶ οἱ χρυσοπληρωμένοι «γκλόντεν μπόυς» ποὺ πλημμύρισαν τὴ χώρα μας; Καὶ οἱ οἰκονομικὲς μας σχολὲς τὶ ἔκαναν; Γέμισε ἡ χώρα δεκάδες χιλιάδες οἰκονομολόγους. Αὐτοὶ γιατὶ δὲν κτυποῦσαν ἀπό τὰ πρίν τὴν καμπάνα τοῦ συναγερμοῦ; Ἐγὼ δὲν ἔμαθα οἰκονομία σὲ κάποια σχολὴ ἀλλὰ στὸ μεγάλο σχολεῖο τῆς βιοπάλης. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ Νοέμβριο τοῦ 2003 –τότε ποὺ δέναμε ἀκόμη τὰ σκυλιὰ μὲ τὰ λουκάνικα– εἶχα δημοσιεύσει στὸ περιοδικὸ «Εὐθύνη» ἕνα ἄρθρο ὑπό τὸν τίτλο: «Κηφηνεῖον Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΛΑΣ». Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἔχει ἀναδημοσιευθεῖ σὲ πολλὰ ἔντυπα (ἐφημερίδες, περιοδικὰ, βιβλία) καὶ σὲ ἱστοσελίδες. Στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο εἶχα προβλέψει τὴ οἰκονομική μας κατάρρευση. Πολλοί ποὺ τὸ διαβάζουν τώρα νομίζουν ὅτι εἶναι πρόσφατο. Καὶ ὅμως φέτος (2018) συμπληρώνει ἡλικία 18 ἐτῶν. Δὲν ἔχω κάποια μαγικὴ κρυστάλλινη σφαῖρα. Ἁπλῶς δὲν φορῶ γυαλιὰ ποὺ χρυσώνουν τὴν πραγματικότητα.
Ὅταν ξέσπασε ἡ κρίση εἶχα προτείνει μὲ δημοσίευμὰ μου κάτι ἁπλό: ἀντὶ νὰ ἔρχονται καὶ νὰ ξαναέρχονται οἱ «τρόικες» ἐδῶ ἤ νὰ πηγαίνουν δικὲς μας ἀγέλες εἰδικῶν στὸ ἐξωτερικό, θὰ ἦταν πιὸ οἰκονομικὸ μὲ τὴν ἔγκριση τῆς Βουλῆς νὰ ἀνατεθεῖ σὲ ἕναν δικό μας ἔγκριτο οἰκονομολόγο νὰ καταρτίσει ἕνα δικό του «συνταγολόγιο» ποὺ νὰ τὸ προτείνει αὐτὸς στοὺς ξένους καὶ ἐπί τῇ βάσει αὐτοῦ νὰ γίνονται οἱ τυχὸν τροποποιήσεις ἀπὸ τὴ μεριὰ τῶν ξένων. Ὁ Ἰω. Καποδίστριας, ὅταν ἔλαβε τὰ ἡνία τῆς διακυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος (οὐσιαστικὰ τότε τῆς Πελοποννήσου καὶ κάποιων νησιῶν) δὲν ἄφηνε τοὺς ξένους νὰ τὸν σέρνουν ἀπὸ τὸ καπίστρι ἀλλὰ μὲ τὰ συνεχῆ του ὑπομνήματα ἔδειχνε στοὺς ξένους τὸ πῶς θὰ λυθεῖ διπλωματικὰ τὸ ζήτημα τῆς ἑλληνικῆς ἀνεξαρτησίας. Καὶ χάρη στὰ ὑπομνήματα αὐτὰ ἐνσωματώθηκαν στὸν ἑλληνικό κορμό ἡ Στερεὰ καὶ τὸ μισὸ Αἰγαῖο. Μὲ τὶς παλληκαροσύνες «ἐγὼ σχίζω τὰ μνημόνια» ἤ «θὰ κάνουμε τοὺς Εὐρωπαίους νὰ χορεύουν πεντόζαλη», τὶ κερδίσαμε; Ξεροτηγανιζόμαστε ἀκόμη σὰν ψάρι ἰχθυοτροφείου. Γιατὶ νὰ εἶναι δύσκολο εἰδικὰ στὴ χώρα μας ἡ λήψη κάποιων ἐπαχθῶν οἰκονομικῶν μέτρων μὲ σύμφωνη γνώμη κυβερνήσεως καὶ ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως καὶ ἄλλων κομμάτων μὲ χρονικὸ βάθος τριετίας; Μέχρι πότε θὰ μᾶς κυνηγᾶ τὸ ἐκλογικό κόστος; Εἶχα ζητήσει μὲ ἄρθρο μου ἀπὸ τὸν κ. Σαμαρᾶ νὰ καλέσει τὸν κ. Τσίπρα σὲ μιὰ διαβούλευση καὶ ἀπὸ κοινοῦ νὰ καθορίσουν τὴν ἀκολουθητέα πολιτικὴ. Τὸ ἴδιο πράττω καὶ γιὰ τὸν κ. Τσίπρα. Ἀφοῦ συνομιλεῖ μὲ τόση ἄνεση μὲ τὴν μέχρι χθὲς «ἐχθρὸ τῆς φυλῆς» κυρία Μέρκελ, γιατὶ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ συνομιλήσει μὲ τὸν κ. Μητσοτάκη; Μὲ μιὰ βέβαια δέσμευση ὅτι τὰ μέτρα ποὺ θὰ συμφωνηθοῦν θὰ βαρύνουν ὅλα τὰ κόμματα καὶ ὄχι τὸ ἕνα κόμμα νὰ πετάει στὸ ἄλλο τὸ μπαλάκι, ὅπως ἔγινε πρόσφατα. Καλὴ καὶ ἅγια ἡ πολυφωνία ἀλλὰ σὲ κρίσιμα θέματα ἀπαιτεῖται συμφωνία. Μὲ τὰ χρήματα γιὰ τὰ «σοῦρτα φέρτα» θὰ εἴχαμε λύσει τὰ προβλήματα τῆς ὑγείας.
